Bona conscientia turbam advocat

Tunc autem felicem esse te iudica cum poteris in publico vivere, cum te parietes tui tegent, non abscondent, quos plerumque circumdatos nobis iudicamus non ut tutius vivamus, sed ut peccemus occultius. <...> Bona conscientia turbam advocat, mala etiam in solitudine anxia atque sollicita est. Si honesta sunt quae facis, omnes sciant; si turpia, quid refert neminem scire cum tu scias?


Laikyk save laimingu tada, kai galėsi gyventi visiems matant, kai tavo sienos tave gins, bet neslėps. Dažniausiai manome, jog jos statomos ne tam, kad saugiai gyventume, bet tam, kad galėtume slapčia nusidėti. <...> Gryna sąžinė nebijo sušaukti visos minios, o negryna sąžinė net ir vienumoje graužia ir neduoda ramybės. Jeigu tavo poelgiai garbingi, visi apie juos težino, o jeigu begėdiški, kas iš to, kad niekas apie tai nežino, jei tu pats žinai?!


Do not, however, deem yourself truly happy until you find that you can live before men’s eyes, until your walls protect but do not hide you: although we are apt to believe that these walls surround us, not to enable us to live more safely, but that we may sin more secretly. <...> A good conscience welcomes the crowd, but a bad conscience, even in solitude, is disturbed and troubled. If your deeds are honourable, let everybody know them; if base, what matters it that no one knows them, as long as you yourself know them?